Ludwik Gawrych urodził się 23 sierpnia 1907 r. w Pyszczynie k. Pyzdr. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej otrzymał przydział do 58. Pułku piechoty w Poznaniu.
W wojnie obronnej 1939 r. pełnił funkcję adiutanta dowódcy 58. pułku piechoty, walcząc w rejonie Kutna i Puszczy Kampinoskiej. Kiedy dostał się do niewoli, uciekł z transportu.
Po powrocie do Poznania rozpoczął działalność konspiracyjną w oddziałach Wojskowej Organizacji Ziem Zachodnich, a po rozbiciu organizacji prze Gestapo ukrywał się w Warszawie. We wrześniu 1942 r. przystąpił do Narodowej Organizacji Wojskowej.
Podczas Powstania dowodził batalionem „Gustaw” - walkach na Woli, w obronie barykad Starego Miasta i w Śródmieściu Północnym, broniąc północno – wschodniego odcinka powstańczych stanowisk.
Ranny 3 sierpnia w trakcie ataku na bramę getta przy ul. Żelaznej, po kilku dniach powrócił na stanowisko. Kiedy staromiejskie oddziały ewakuowały się do Śródmieścia, 4 września objął dowództwo połączonych batalionów „Gustaw” i „Harnaś”. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, 6 września znalazł się w szpitalu. Awansowany do stopnia majora.
Po wojnie pracował w wielkopolskiej służbie zdrowia i społecznie dla ZHP. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.
Zmarł 30 sierpnia 1979 roku.
Za zgodą autorów z [Czuwaj wiaro! – Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim]