Natalia Anna Tułasiewicz urodziła się 9 kwietnia 1906 r. w Rzeszowie. Wychowywała się w wielodzietnej rodzinie urzędnika skarbowego oraz działacza patriotycznego i społecznego jakim był jej ojciec Adam Tułasiewicz. Do gimnazjum zaczęła uczęszczać w Krakowie, a kiedy rodzice w 1920 r. przenieśli się do Poznania, kontynuowała naukę w Gimnazjum SS Urszulanek. Maturę zdała w 1926 r.
Od dziecka była drobna, wątła i chorowita, a jednocześnie bardzo ciekawa świata, o błyskotliwej inteligencji i pasji zdobywania wiedzy, przejawiała ogromna wrażliwość artystyczna i umiejętność dostrzegania potrzeb innych. Już jako uczennica wstąpiła do Sodalicji Mariańskiej, gdzie pracę nad własnym charakterem łączyła z działalnością na rzecz potrzebujących pomocy.
Po ukończeniu z bardzo dobrym wynikiem w 1932 r. studiów polonistycznych na Uniwersytecie Poznańskim rozpoczęła prace w szkole powszechnej pw. Św. Kazimierza w Poznaniu, a po zdaniu egzaminu państwowego na nauczyciela szkół średnich – w Gimnazjum SS Urszulanek.
Natalia była nauczycielem nowoczesnym i twórczym, mocą serca i intelektu oddanym misji kształcenia umysłów i charakterów. Pełna zaangażowania praca z młodzieżą oraz program duchowego doskonalenia się całkowicie pochłaniały jej czas uwagę. Po długim, burzliwym narzeczeństwie z kolega ze studiów podjęła decyzję o życiu w samotności, przekonana, że walor samotności pozwoli jej bez reszty poświęcić się rozwojowi duchowemu i zaspokojeniu „głodu świętości i piękna”, który w niej coraz bardziej dojrzewał.
We wrześniu 1939 r. Natalia organizowała na podwórku przy ul. Śniadeckich lekcje dla dzieci z okolicznych domów. Po wysiedleniu w początkach grudnia do Ostrowca Świętokrzyskiego. Skąd przeprowadziła się wkrótce do Krakowa, kontynuowała prace na tajnych kompletach, zarówno miejscu zamieszkania, jak i w okolicy. Animowała poza tym „podziemny ruch oporu kulturalnego” w formie cotygodniowych spotkań literackich.
W 1943 r. Natalia dobrowolnie zgłosiła się na roboty do Rzeszy. Była emisariuszem Delegatury Rządu RP na Kraj i organizacji „Zachód”. Zaprzysiężona do AK przeszła odpowiednie przeszkolenie, a następnie udała się do fabryki „Pelikan” w Hanowerze ,a by pomagać tam polskim robotnikom przymusowym. Po wielogodzinnej wyczerpującej pracy realizowała posługę religijną – prowadziła katechezę i odprawiała msze św. :bywało, że w schronach, podczas częstych w owym czasie nalotów. W warunkach ciągłego zagrożenia, szerzących się chorób i celowej demoralizacji dziewcząt i kobiet służyła rad ai wsparciem. Łagodziła konflikty, mówiła o pięknie życia i dobroci, która jest w każdym człowieku – bez względu na okoliczności.
Podejmowała ponadto działania edukacyjne i kulturalne – nauczała polskiego i innych języków, urządzała wieczornice,, w czasie których czytała „Pana Tadeusza” lub wygłaszała prelekcje o tematyce patriotycznej. W listopadzie 1943 r. rozpoczęła próby do opracowanych przez siebie „Jasełek hanowerskich”. Znając doskonale niemiecki, francuski i odrobinę włoski, apostołowała również wśród robotników innej narodowości. Do kraju przemycała zaszyfrowane w listach do rodzin informacje o fabryce, bombardowaniach, zniszczeniach oraz stosunku Niemców do Polaków.
Natalia została aresztowana 29 kwietnia 1944 r. po niefortunnej wizycie kuriera z Polski. Przesłuchiwano ją początkowo w Hanowerze, a następnie osadzono w więzieniu w Kolonii. Była torturowana i bita do utraty przytomności. Z wyrokiem śmierci została odesłana do obozu w Ravensbrück, gdzie mimo wycieńczenia śledztwem, gruźlicą i głodem, nie zaprzestała działalności ewangelizacyjnej. Odprawiała nabożeństwa, przygotowywała młode dziewczęta do matury i pisała wiersze, które recytowała współwięźniarkom w baraku dla chorych.
Zginęła 30 marca 1945 r., w Wielki Piątek, w wyniku ostatniej selekcji do gazu. Nazajutrz Niemcy rozbierali komin, aby ukryć dowody swych zbrodni.
W czerwcu 1999 r. papież Jan Paweł II beatyfikował Natalię Tułasiewicz w grupie 108 polskich męczenników II wojny światowej.
Autor tekstu
Anna Adamska