Sokolnicki Witold (1906-1968) – oficer WP, działacz społeczny i gospodarczy.
Urodził się 14 czerwca 1906 r. w Siedleminie k. Jarocina, w rodzinie ziemiańskiej Witolda i Izabeli z Potockich. W 1924 r. zdał maturę w Gimnazjum im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu, potem kształcil się w szkołach wojskowych w Śremie i Grudziądzu. W latach 1927-1934 był oficerem 15 Pułku Ulanów Poznańskich, skąd oddelegowany został na studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i Ecole Superieure de Guerre w Paryżu. Po ich ukończeniu nominowany został na stopień rotmistrza dyplomowanego. Po powrocie do kraju objął funkcję I oficera sztabu Krakowskiej Brygady Kawalerii i w jej szeregach walczył we Wrześniu 1939 r. Podczas walk był trzykrotnie ranny, a w następstwie odniesionych kontuzji stracił nogą. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (nr nadania 12499). Podczas okupacji niemieckiej (1941-44) działał w Biurze Studiów Komendy Głównej AK w Warszawie. Awansowany do stopnia majora. Aresztowany przez Niemców w czasie powstania (8.08.1944 r.) uciekł i zakonspirował się w Krakowie.
Wiosną 1945 r. powrócił do Wielkopolski, gdzie działał przy zagospodarowaniu poniemieckich gospodarstw rolnych. Od 1950 r. związał się ze spółdzielczością inwalidów, pełniąc od 1957 r. aż do śmierci obowiązki prezesa Okręgowego Związku Spółdzielni Inwalidów w Poznaniu. Od 1958 r. był ponadto vice-prezesem Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych w Warszawie oraz prezesem tego Związku w Poznaniu. Był również aktywnym członkiem licznych organizacji działających na rzecz inwalidów wojennych. Z jego inicjatywy powstała m.in. pierwsza w Polsce Poradnia Rehabilitacji Zawodowej w Poznaniu i Ośrodek Wczasowy w Niwce k. Poznania dla ciężko poszkodowanych inwalidów. Równocześnie był wielkim i skutecznym propagatorem rekreacji, sportu i turystyki wśród inwalidów.
Zmarł 1 sierpnia 1968 r. w Poznaniu i spoczął na Cmentarzu Junikowskim. Był żonaty z Elżbietą Rembowska (zginęła podczas działań Powstania Warszawskiego), z którą miał córkę Aleksandrę (ur. 1943). Powtórnie ożenił się z Krystyną Fudakowską, z którą miał córkę Beatę (ur. 1949) i syna Andrzeja (ur. 1950).
Opr. JTŁ.