Chmiel Maria Aleksandra z domu Psarska (Mariola)           

Maria Aleksandrowa Psarska – Chmielowa urodziła się 10 maja 1929 r. w Gostyniu Wielkopolskim. Maria była najmłodsza z czworga rodzeństwa. Tak ona, jak siostra i bracia – Jadwiga, Andrzej i Stanisław – wszyscy należeli do AK, wszyscy byli żołnierzami batalionu „Gustaw” i uczestniczyli w Powstaniu. Stanisław poległ na Starówce 30 sierpnia 1944 r.

Maria rozpoczęła naukę w Gostyniu. Później, gdy losy wojny zmusiły rodzinę do przeniesienia się do Warszawy, ukończyła szkołę powszechną i na tajnych kompletach – dwie klasy gimnazjum. Po zakończeniu wojny podjęła ponownie naukę w Gostyniu i tu w 1946 r. uzyskała maturę.

Zaangażowanie patriotyczne całej rodziny sprawiło, że Maria już jako dwunastolatka wstąpiła do tajnego Harcerstwa Polskiego. W jego ramach przeszła szkolenie sanitarne i w 1944 r. została włączona do komp. Harcerskiej batalionu „Gustaw” AK jako sanitariuszka, z pseudonimem Mariola.

W pierwszych dniach Powstania znalazła się wraz ze swoim patrolem na terenie zajętym przez Niemców na ul. Trębackiej. Wkrótce jednak dziewczętom udało się, przy pomocy kolegów z Harcerskiej, wydostać się stamtąd i przejść na Stare Miasto. Przez kilka pracowały w szpitalu polowym przy Miodowej 10, ale już 10 sierpnia połączyły się ze swoim oddziałem i odtąd opiekowały się rannymi batalionu „Gustaw”. W nocy z 12 na 13 sierpnia pomagały w ewakuacji rannych ze szpitala polowego w klasztorze sióstr Sakramentek i potem pracowały w szpitalu batalionu przy ul. Kilińskiego 3/5 pod komendą dr Tadeusza Pogórskiego „Morwy”. 13 sierpnia Mariola zostało lekko kontuzjowana podczas wybuchu czołgu – pułapki, ale nie przeszkodziło jej to w pracy.

Przed upadkiem starówki, w nocy z 31 sierpnia na 1 września przeszła kanałami z sanitariuszkami i rannymi do Śródmieścia, spotkała tu swoją siostrę, także pracującą jako sanitariuszka i podjęła pracę w szpitaliku przy Hożej 8, a następnie przy Piusa XI 24, nadal pod komendą dr „Morwy”. 12 października wraz siostrą opuściła Warszawę . dziewczętom udało się uniknąć pobytu w Dulagu w Pruszkowie i odnaleźć rodziny.

Studia medyczne Mariola rozpoczęła w wieku 17 lat na Uniwersytecie Poznańskim w 1946 r. ukończyła je w 1952 r. Potem rozpoczęła pracę w otwartym lecznictwie pediatrycznym. Od 1955 r. była wolontariuszką w Klinice Chorób Dzieci. W grudniu 1956 r. otrzymała etat asystencki w nowo powstałej II Klinice Chorób Dzieci. W 1958 r. uzyskała I stopień specjalizacji z pediatrii, a w 1961 r. – II stopień. W 1960 r. została doktorem nauk medycznych.

W 1966 r. jako stypendystka rządu belgijskiego odbyła półroczny staż naukowy w Klinice Pediatrycznej Uniwersytetu w Liège pod kierunkiem prof. Lambrechta. W 1971 r. Rada Naukowa Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego nadała jej stopień doktora habilitowanego. 1 sierpnia 1972 otrzymała stopień docenta i została ordynatorem Izolacyjnego Oddziału Zakaźnego w II Klinice Chorób Dzieci.