Adam Olasik jako porucznik rezerwy został zmobilizowany 30 sierpnia 1939 r. i objął dowództwo kompanii Obrony Narodowej działającej na odcinku Zbąszyń-Niedzichowo w województwie poznańskim.
Â
Walczył do 19 września 1939 r., kiedy to w Złoczowie, w województwie lwowskim, został rozbrojony wraz ze swoją kompanią przez wojska radzieckie, zajmujące wschodnie tereny Polski. Dzięki pomocy polskiej ludności Złoczowa uniknął niewoli i wybrał pozostanie w kraju. Ponieważ nie mógł wrócić do Poznania, gdzie rodzina była inwigilowana przez gestapo, do końca wojny pozostawał na terenie gminy Czarnocin, przebywając także w Piotrkowie.
Â
Tam nawiązał pierwsze kontakty z tworzącą się konspiracją i 2 lutego 1940 r. został zaprzysiężony. Objął funkcję komendanta Rejonu ZWZ w Czarnocinie.
Â
W okresie od lutego 1940 r. do 1942 r. organizowaÅ‚ i dowodziÅ‚ konspiracjÄ… w gminach Czarnocin i Podolin. Od 2 maja 1942 r. do sierpnia 1944 r. peÅ‚niÅ‚ funkcjÄ™ komendanta Obwodu Piotrkowskiego.Â
 2 sierpnia 1944 r. został przeniesiony do sztabu tworzonej 25 Dywizji Piechoty AK. Jako żołnierz i oficer AK działał do 31 stycznia 1945 r., kiedy został zdemobilizowany po rozwiązaniu AK, na mocy rozkazu gen. Leopolda Okulickiego.
Â
Za czyny bojowe i działalność konspiracyjną został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Medalem za Wojnę 1919-1920.