Mika Władysław (Korwin, Narcyz)           

Władysław Mika urodził się  15 stycznia 1908 r. we wsi Brzóza, pow. Kozienice, woj. kieleckie w rodzinie Józefa i Marcjanny z d. Chmielewskiej. W swej rodzinnej wsi ukończył szkołę powszechną. Naukę kontynuuje w gimnazjum. Po uzyskaniu, w 1928 r., świadectwa dojrzałości wstępuje do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Maz.- Komorowie, gdzie przebywa w okresie 1928-1929. Po ukończeniu kursu unitarnego wybrał dalszą naukę w Szkole Podchorążych Inżynierii Wojskowej w Warszawie, która posiadała dwa wydziały, saperski i łączności. Przebywał w szkole w okresie 1929-1932. Nauka trwała tu o jeden rok dłużej niż niż w innych rodzjach broni. Wykładowcami byli, prawie wyłacznie, naukowcy z Politechniki Warszawskiej. Kształci się na wydziale łączności.

Po ukończeniu szkoły awansuje do stopnia ppor.sł.st.łącz. ze starszeństwem 15 sierpnia 1932 r., z przydziałem do 7.batalionu telegraficznego w Poznaniu, na stanowisko dowódcy plutonu. Do stopnia por.sł.st.łącz. awansowany 1.I.1935 r. Następnie, do 1936 r. wykładowca w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Maz.-Komorowie. Przeniesiony do 1.DP Leg. w Wilnie, obejmuje stanowisko dowódcy kompanii łączności telegraficznej.

W szeregach 1.DPLeg. bierze udział w kampanii wrzesniowej 1939 r. Dowodzi kompania telegraficzną. Przeszedł szlak bojowy 1. DP. Leg. od Prus Wschodnich przez Pułtusk, Wyszków, Kałuszyn, Jagodno, Tarnowatkę i Biłgoraj. Uczestniczył w zaciętych bojach z wrogiem pod Wyszkowem, Tarnowatką.

Po zakończeniu walk unika niewoli niemieckiej, przedostaje się do Warszawy, gdzie od  początku 1940 r. jest czynny w konspiracji ZWZ AK. Przydzielony do Oddziału Łączności KG ZWZ AK, zajmuje się organizowaniem komórki łączności. Poczatkowo dowódca plutonu radiowo-telegraficznego, potem dowódca  kompanii. Do stopnia  kpt.sł.st.łącz. awansowany 3.V.1942r. Potem pełni szereg odpowiedzialnych funkcji m.in. dowódcy kompanii radiowej "Orbis", dowódcy batalionu "Iskra". W dniu 3.V.1944 r. został przez KG AK awansowany do stopnia majora sł.s. łącz.. W okresie 1.VIII. 1944 - 2.X. 1944 r. uczestniczy w  Powstaniu Warszawskim.

W konspiracji ZWZ AK był odznaczony za okazane męstwo Krzyżem Virtuti Militari kl.5, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

W marcu 1945 r. przebywa w Poznaniu. Prowadzi działalność  konspiracyjną w strukturach konspiracji antykomunistycznej NIE DSZ i w Wielkopolskiej Samodzielnej Grupie Operacyjnej "Warta", dowodzonej przez ppłk.sł.st. art. Andrzeja Rzewuskiego ps. "Abrek", "Hańcza", "Przemysław", "Wojmir", a okresowo przez ppłk.sł.st. art. Kazimierza Falewicza ps. "Antoni", "Czerwiński", "Mścibór', "Suwalski". Do pracy w konspiracji antykomunistycznej został "wciągnięty" przez mjr. Sylwestra Goślińskiego ps."Mściwój", "Wolski". Od kwietnia do lipca 1945 r. pełnił funkcję komendanta Inspektoratu Poznań DSZ WSGO "Warta".Podlegały mu obwody: Poznań-Miasto, Poznań-Powiat, Śrem, Nowy Tomyśl, Środa Wlkp.. Jednak, mimo poczynionych starań, nie udało się zorganizować szerszej działalności konspiracyjnej na podległym terenie.

W końcu września 1945 r. otrzymał polecenie organizowania na podległym terenie komórek, utworzonego we wrzesniu 1945 r., Zrzeszenia WiN. Czynny w konspiracji do listopada 1945 r.; w dniu 27 listopada zostaje aresztowany przez funkcjonariuszy WUBP  i osadzony w więzieniu. Wraz z nim aresztowano jego współpracownków: Tadeusza Cenkiera ps. "Topór" i Kazimierę Wyszomirską, która prowadziła "skrzynkę kontaktową". Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wydała,  z datą 21.01.1946 r.,  Wojskowa Prokuratura Okręgowa w Poznaniu. Przed aresztowaniem mieszkał w Poznaniu przy ul. Św. Marcin nr 18/10.

Wyrokiem nr 297 Wojskowego Sądu Rejonowego w Poznaniu został skazany na karę 10 lat więzienia oraz pozbawiony praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat. Sądzony był przez WSR w składzie: szef WSR Poznań ppłk Władysław Garnowski jako przewodniczący, por. Alfons Banaszak jako sędzia, chor. Kasper Radoła jako ławnik oraz Władysław Patryka jako pisarz. Jego obrońcą był znany poznański adwokat Stanisław Hejmowski. Po apelacji NSW w Warszawie złagodził karę do 5 lat. Więziony był najpierw w Poznaniu, a nastepnie w CKW we Wronkach. Po amnestii zostaje zwolniony w dniu 11 marca 1947 r.

Po opuszczeniu więzienia mieszkał z rodziną w Poznaniu. Przez długi okres czasu nie mógł znależć odpowiedniej pracy. Był inwigilowany i nękany przez funkcjonariuszy WUBP. Pracował dorywczo. W okresie pózniejszym pracował w zawodzie wyuczonym w WP.

Zmarł  19.IX.1973 r., w  wieku 65 lat,  w Poznaniu. Pochowany na cmentarzu Junikowskim.

Był żonaty z Teodozją  z d. Płoszajska. Miał syna.

opracował: Tadeusz Łaszczewski