Błeńska Wanda Maria (Szarotka, Grażyna)           

Wanda Maria Błeńska urodziła się 30 października 1911 r. w Poznaniu. Wcześnie osierocona przez matkę, w 1920 r. wraz z ojcem zamieszkała w Toruniu. Ze względu na słabo rozwinięte w owym czasie szkolnictwo podstawowe uczyła się pod opieka ojca w domu. Edukacje kontynuowała w Miejskim Gimnazjum Żeńskim.

Wanda od dziecka marzyła o zawodzie lekarza i pracy na misjach. Po zdanej 28 maja 1928 r. maturze, w październiku rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Konsekwentnie realizując swe życiowe zamierzenie, dużo czasu i uwagi poświęcała przyswajaniu wiedzy medycznej, jak również zajęciom praktycznym w szpitalach. Dyplom lekarza uzyskała 20 czerwca 1934 roku.

Po ukończeniu studiów wróciła do Torunia. Początkowo podjęła pracę w szpitalu miejskim, a następnie w Państwowym Zakładzie Higieny. Gdy 30 sierpnia 1939 r. ogłoszono mobilizację, z tajnym rozkazem została skierowana do Gdyni, gdzie pracowała w szpitalu do czasu poddania Helu.

Wróciwszy do Torunia, zgłosiła się w swoim poprzednim miejscem pracy, przemianowanym na „Medicinal Untersachungs Amt”. Będąc pracownikiem zakładu prowadzącego badania bakteriologiczne i serologiczne, miała kontakt z jeńcami wojennymi uwięzionymi na toruńskim Podgórzu. Częste wizyty w obozie, wynikające z konieczności wykonywania posiewów na tyfus, stwarzały doskonałą okazję do przekazywania jeńcom paczek żywnościowych, lekarstw i korespondencji. Tym sposobem Wanda ocaliła życie wielu ludziom.

Nie mogąc prowadzić oficjalnej praktyki lekarskiej, udzielała pomocy medycznej potajemnie, wzywana do rannych w akcji partyzantów czy do chorych ukrywających się przed Gestapo. Przedostała się nawet do oflagu w Stargardzie, by oddać krew do transfuzji przebywającemu tam choremu bratu.