Aktywności konspiracyjnej sprzyjało oficjalne zatrudnienie Ewy w Przedsiębiorstwie Melioracyjnym na stanowisku księgowej – w szufladach podwójnym dnem w służbowym biurku przechowywała dokumenty sztabowe. Pracowała jednocześnie w Okręgowym Związku Gospodarki Zwierzęcej, tzw. Biurze Kolczykarskim, co pozwoliło zorganizować akcję spalenia dokumentów ewidencyjnych trzody i bydła ratując wielu rolników przed represjami ze strony Niemców. Ewa ponadto zorganizowała zespół łączniczek, którym następnie kierowała. Do zespołu zaangażowała również siostrę Marię.
Uczestniczyła w wielkim święcie piotrkowskiego podziemia, jakim była koncentracja oddziałów partyzanckich w Wielkanoc 8 kwietnia 1944 roku. Do wsi Kazimierzów przybyły wówczas oddziały partyzanckie działające na terenie Inspektoratu Piotrkowskiego, zespoły dywersyjne i elewi Szkoły Podchorążych. Po mszy św. polowej odbyła się defilada i uroczyste odczytanie rozkazów, które pisała i redagowała Ewa.
W sierpniu 1944 r. Ewa i jej siostra zostały aresztowane przez Gestapo. Gdy szczęśliwie wyszły na wolność, musiały z całą rodziną opuścić Piotrków. Na polecenie Kedywu udały się do Rawy Mazowieckiej, a potem do Wolborza. Ukrywały się pod nazwiskiem Zofia i Krystyna Wrząsowskie. Podczas przesuwania się frontu, uwolniona od przymusu ukrywania się, Ewa ratowała rannych żołnierzy i partyzantów, którym udało się zbiec z więziennego transportu.
Do Gniezna powróciła piechotą 23 stycznia 1945 r., dwa dni po przejęciu miasta przez Armię Czerwoną. Pomagała matce w prowadzeniu rodzinnej drogerii, studiując jednocześnie w Akademii Handlowej w Poznaniu. Po upaństwowieniu drogerii pracowała w różnych przedsiębiorstwach. Pozostała wierna organizacji harcerskiej – nadal uczestniczyła w życiu hufca gnieźnieńskiego.
Odznaczona m.in. Krzyżem Walecznych i Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Zmarła 2 marca 1989 roku.
Autor tekstu
Anna Adamska