Siekierska Helena (Lusia)           

Helena Siekierska urodziła się 29 lutego 1920 r. w Poznaniu. Pobierała naukę w poznańskim Gimnazjum im. Generałowej Zamoyskiej, po czym przeszła do Dąbrówki i w 1938 r. zdała maturę.

Należała do harcerstwa. Chciała iść na polonistykę, postanowiła jednak najpierw zarobić trochę pieniędzy na przyszłe studia i w tym celu podjęła pracę w charakterze pomocy medycznej w Klinice Pediatrycznej, kierowanej przez długoletniego przyjaciela rodziny, prof. Karola Jonszera. Od września 1939 r. Helena pracowała jako laborantka w Zakładzie Mikrobiologii Lekarskiej będąc jedyna Polką na opanowanym przez Niemców uniwersytecie w Poznaniu.

Do działalności podziemnej przystąpiła już jesienią 1939 r. Zaprzysiężona 15 czerwca 1940 r. jako łączniczka Związku Odwetu Okręgu ZWZ – AK Poznań, w 19441 r. została włączona przez poznańskiego lekarza, dr Franciszka Witaszka do zespołu laborantek Wielkopolskiej Komendy Związku Odwetu. Wspólnie z Sonią Górzną zajmowała się rozmnażaniem kultur bakteryjnych dostarczanych przez Komendę Główną ZWZ, jak również wykradaniem dla potrzeb organizacji szczepionek i surowic przekazywanych później do innych ośrodków konspiracyjnych.

Gestapo aresztowało ją nocą 15 maja 1942 r. Helena najpierw była poddana okrutnemu śledztwu w Domu Żołnierza, a następnie przez ponad pół roku więziona w Forcie VII w celi nr 17. Do Fortu VII trafiła również jej matka i dwie siostry, wywiezione później do Oświęcimia.

Na podstawie wyroku Policyjnego Sądu Doraźnego z 28 grudnia 1942 skazana została na karę śmierci. Helenę powieszono 8 stycznia 1943 r. w zbiorowej egzekucji „grupy Witaszka”, a jej zwłoki zgilotynowano w  więzieniu przy ul. Młyńskiej.

Pośmiertnie odznaczona została Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Autor tekstu
Anna Adamska