Minkwitz Aleksy Maksymilian Jan ("Cień", "Alek")           

Minkwitz Aleksy Maksymilian Jan (1924-1988), ps. „Cień” i „Alek”, gimnazjalista, harcerz, żołnierz ZWZ/AK.

Urodził się 24 listopada 1924 r. w Sierakowie. Był synem Maksymiliana i Marty z d. Haffmann. Absolwent Szkoły Powszechnej w Sierakowie. Od września 1936 r. uczeń Miejskiego Gimnazjum Koedukacyjnego w Międzychodzie i harcerz 1. DH im. Tadeusza Kościuszki. Członek zastępu „Żubry”.

Wysiedlony z rodzicami do Milanówka, kontynuował naukę na tajnych kompletach, uwieńczoną zdaniem egzaminu maturalnego.  Angażował się równocześnie w działania konspiracyjne. Od 1941 r. został żołnierzem milanowskiego oddziału Kedywu Armii Krajowej [Oddział Specjalny (O.S.) przy 52 plut.]. Uczestniczył w wielu zbrojnych akcjach dywersyjnych (m.in. w wysadzaniu pociągów) i osłonowych, odbiorze zrzutów lotniczych itp.

Podczas Powstania Warszawskiego walczył w 4 plutonie 4 kompanii 2 batalionu 78 pp AK w ramach Grupy „Kampinos”. Batalion jego nie uczestniczył w bitwie pod Jaktorowem 29 września 1944 r., gdyż został rozśrodkowany dnia poprzedniego i dzięki temu uniknął zagłady.

Po wojnie nie złożyli broni. Po powrocie do Sierakowa, wraz z rodzeństwem, zorganizował zakonspirowany zjazd swego oddziału, aktywizując i dekonspirując w ten sposób licznych miejscowych funkcjonariuszy i agentów Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego[1].

Dalszej nauki nie kontynuował. Zamieszkał w Międzychodzie, gdzie podjął pracę biurową w Centrali Ogrodniczej. Podczas swej pracy był wielokrotnie szykanowany i pod sfabrykowanymi zarzutami osadzany przez jakiś czas w więzieniu w Międzyrzeczu.

Poślubił Zofię Brzóska (*1925). Mieli 3 synów: Romana, Piotra (*1956) i Pawła (1956-2010).

W końcu lat 70-ych zorganizował ponownie zjazd członków swego oddziału, m.in. na terenie leśniczówki Sowia Góra, w której mieszkała jego siostrzenica. Inicjatywa ta spotkała się również z wielkim zainteresowaniem funkcjonariuszy ówczesnej Służby Bezpieczeństwa[2].

Zmarł 25 maja 1988 r. w Międzychodzie i tam spoczął na miejscowym cmentarzu.

oprac. Jarosław Łożyński

[1] Relacje ustne: żony – p. Zofii Brzóska-Minkwitz i p. Ludwika Hoffmanna z Sierakowa.

[2] Relacja ustna siostrzenicy – p. Marii Piaseckiej z Poznania. Przywoływane relacje nie zostały dotychczas zweryfikowane kwerendą w aktach IPN dot. rozpracowania przez UB.