Kwaliaszwili Michał („Bohun 2”, „Czarny” )           

Kwaliaszwili Michał (1902-1981) ps. „Bohun 2”, „Czarny” – Gruzin, oficer 15 Pułku Ułanów Poznańskich, inicjator konspiracji wielkopolskiej, zesłaniec syberyjski.

Urodzony 6 lipca 1902 roku w Gori (Gruzja). Syn Jana i Zofii z d. Sadowska. Był uczniem szkoły wojskowej junkrów w Tbilisi. Po zajęciu Gruzji przez Armię Czerwoną w 1921 r. emigrował do Turcji i dalej do Europy. W Polsce ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu (1925) i uzyskał status oficera kontraktowego Wojska Polskiego. Dosłużył się stopnia rotmistrza w 15 Pułku Ułanów Poznańskich. W latach 30-tych, wraz z rotmistrzem Franciszkiem Szystowskim i porucznikiem Witoldem Sokolnickim, był członkiem drużyny, która zdobyła mistrzostwo Wojska Polskiego w polo. Zdobywał również tytuły mistrzowskie w innych dyscyplinach hipicznych.

We wrześniu 1939 roku dowodził szwadronem Ośrodka Zapasowego w Kraśniku. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie wyróżniając się męstwem. Po zakończeniu działań zbrojnych osadzony w niewoli niemieckiej, a następnie zwolniony. W trakcie okupacji pozostał w Polsce. U boku Adolfa hr. Bnińskiego, Cyryla Ratajskiego i Franciszka Unruga tworzył struktury Polskiego Państwa Podziemnego w Wielkopolsce. Po zaprzysiężeniu, korzystając ze statusu bezpaństwowca, przyjął na siebie rolę kuriera pomiędzy KG ZWZ/AK w Warszawie, a Komendą Okręgu Poznańskiego. Mianowany również oficerem do zleceń KG ZWZ w Wydziale Broni Szybkich. Awansowany 11 listopada 1943 r. do stopnia majora. Aresztowany przez gestapo, był więźniem Fortu VII i Żabikowa. Po śledztwie zwolniony. W styczniu 1945 r. członek sztabu Okręgu Poznańskiego AK.

W marcu 1945 r. wcielony w szeregi LWP jako tłumacz, znał bowiem biegle język rosyjski i niemiecki. Po 2 tygodniach, 5 kwietnia 1945 roku, został uwięziony przez NKWD i na 11 lat zesłany na Syberię, gdzie pracował w kopalniach węgla kamiennego, głównie w Workucie. W 1957 roku udało mu się powrócił do Polski. Od roku 1962 do końca życia był pracownikiem Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego. Zajmował się historią polskiego podziemia. Awansowany do stopnia podpułkownika.

Zmarł w Poznaniu 6 lipca 1981 roku. Spoczywa na cmentarzu parafii św. Stanisława Kostki przy ulicy Wojciechowskiego w Poznaniu. Za swą działalność odznaczony Krzyżem Virtuti Militari 5 klasy (nr 13.386), Krzyżem Walecznych i Krzyżem AK.

Był żonaty ze Stanisławą Prandota-Trzcińską (1910-1988). Mieli 3 córki: Nino, Majko, Morihana.

Opr. JTŁ