Rembowski Maciej ( ps. „Madej” )           

Maciej Rembowski (1920-2010) ps. „Madej” – inż. rolnik, żołnierz SZP/ZWZ/AK.

Urodził się 7 stycznia 1920 roku w majątku rodzinnym w Wyszakowie, koło Środy Wielkopolskiej. Jego ojciec Stanisław Emil Rembowski zginął 18 sierpnia 1920 roku pod Brodnicą na przedpolach Bitwy Warszawskiej. Został osierocony mając zaledwie pół roku. Po kilku latach matka jego, Zofia z domu Dąmbska, ponownie wyszła za mąż za Franciszka Unruga.

W kampanii Wrześniowej 1939 roku brał udział jako dowódca trzeciego plutonu w pierwszym szwadronie kawalerii. Uczestniczył w walkach Armii Poznań nad Bzurą i w Puszczy Kampinoskiej, za co nadano mu Krzyż Walecznych. Po przedarciu się do stolicy bronił Warszawy do końca. Tam pozostał i bezzwłocznie włączył się do rodzącej się konspiracji. Pracując jako kierownik gospodarstwa rolnego przy Torach Wyścigów Konnych na Służewcu został zaprzysiężony do Służby Zwycięstwu Polski, a następnie Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W swojej kwaterze  organizował tajne szkolenia strzeleckie. Był więźniem Pawiaka w 1943 roku.

Podczas Powstania Warszawskiego pełnił funkcję dowódcy plutonu kompani K-2 batalionu „Karpaty” w pułku „Baszta”. Walczył m.in. w obronie szkoły przy ul. Woronicza na Mokotowie, gdzie został ranny i na mocy rozkazu Dowódcy Armii Krajowej [rozkaz nr 512 z 2.10.1944 r.] odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari [nr nadania 12.809]. Po upadku Powstania został wzięty do niewoli i przebywał w obozach  jenieckich: Altengrabow [Stalag XI A], Sandbostel [Stalag X B] oraz Lübeck [Stalag X E].

Powrócił do kraju pod koniec 1946 roku i zamieszkał w Poznaniu. Po odmowie przyjęcia na Uniwersytet Poznański podjął pracę w Centrali Nasiennej, gdzie specjalizował się w nasiennictwie roślin motylkowych. W 1951 roku jako eksternista uzyskał tytuł inżyniera.

W roku 1950 ożenił się z Marią z domu Marciniec, z którą miał syna Tomasza (*1951) i córkę Annę (*1953). Po śmierci żony [1 marca 1967 r.] pracując samodzielnie prowadził dom. Ożenił się ponownie 2 grudnia 1968 r. z Zofią z Wichlińskich. W 1970 roku podjął się kierowania gospodarstwem rolnym w Pieścidłach koło Płońska, należącym do Zakładu dla  Niewidomych w Laskach  Warszawskich.

Po przejściu na emeryturę w roku 1980 powrócił do Poznania. Wówczas rozpoczął się nowy etap jego pracy, poświęcony przekazywaniu młodemu pokoleniu tych wartości, które w młodości ukształtowały jego osobowość i którym był wierny przez całe życie – a były nimi umiłowanie ojczyzny i służba jej ponad wszystko. Zadanie to realizował  podejmując liczne inicjatywy. Między innymi należał do grona osób, którym zawdzięczamy odbudowę pomnika 15 Pułku Ułanów Poznańskich.

On to wraz z żoną Zofią podejmował wielokrotne podróże szlakiem Armii Poznań, upamiętniając pomnikami, obeliskami i tablicami miejsca stoczonych bitew. Oprócz wielu innych inicjatyw publicznych, związanych przede wszystkim ze środowiskiem kombatanckim, jego ważnym zajęciem stała się praca pisarska. Zostawił po sobie, dedykowane wnukom, bardzo istotne opracowania historyczne, którym nadał formę esejów, poświęconych najważniejszym faktom z historii Polski.

Podporucznik Maciej Rembowski należał do pokolenia urodzonego już w Niepodległej Polsce, wychowanego w poczuciu wielkiej odpowiedzialności za odzyskany wolny kraj. Wybuch Wojny postawił Go wobec obowiązku obrony Ojczyzny, który spełnił, zasługując swą dzielnością na najwyższe odznaczenia. Był jednym z młodych niezłomnych, z pokolenia zwanego „Pokoleniem Kolumbów”, dla których wojna była przeżyciem, kształtującym  ich tożsamość  na całe życie. Zmarł 23 marca 2010 r. w Poznaniu. Spoczął w grobie rodzinnym na Cmentarzu Junikowskim.

Miał dwie siostry: starszą Elżbietę (1916-1944), zamężną za Witoldem Sokolnickim, poległą podczas działań Powstania Warszawskiego i młodszą Antoninę Unrug (1925-1982) – bezżenną.

Opr. JTŁ.