Cieślińska Stefania (Róża)           

Stefania Cieślińska urodziła się 8 stycznia 1911 r. w Ostrowie Wielkopolskim. Ukończyła Seminarium Nauczycielskie im. J. Słowackiego w Poznaniu. Do 1939 r. pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej im. Św. Kazimierza.

Już we wrześniu 1939 r. włączyła się do działalności konspiracyjnej – w organizacji „Ojczyzna”. Po zaprzysiężeniu do ZWZ od 6 czerwca 1940 r. pełniła funkcję łączniczki w Wydziale I Sztabu Okręgu Poznańskiego. Ukończyła konspiracyjny kurs sanitarny. Po aresztowaniu Sztabu, por. rez. Tadeusza Janowskiego, Stefania otrzymała rozkaz opuszczenia Poznania jako poszukiwana przez Gestapo.

We wrześniu 1942 r. przedostała się przez „zieloną granicę” na teren Generalnego Gubernatorstwa, do Warszawy. Tam udało jej się nawiązać kontakt z „Ojczyzną” i rozpocząć działalność w Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji i Prasy Delegatury Rządu RP na Kraj. Następnie przeszła do nowej komórki, Selekcji Informacyjno – Propagandowej, w której objęła kierownictwo Wydziału Organizacyjnego. Podlegały jej : służba łączności, maszynistki, archiwum, biblioteka, a także prowadzenie spraw personalnych, jak zaprzysięganie, nadawanie kryptonimów oraz szkolenie w zakresie łączności oraz bezpieczeństwa pracy konspiracyjnej.

W czasie Powstania Warszawskiego Stefania nadal kierowała sekcją, opiekowała się ponadto rannymi łącznikami, przy których nieraz pełniła nocne dyżury. Warszawę opuściła 5 października 1944 r. wraz z ewakuowaną ludnością cywilną. Przebywała w obozie w Pruszkowie, skąd została wywieziona do obozu w Spellen, a następnie, poważnie chora, do Fridrichsfeld, obozu dla zakaźnie chorych przeznaczonych na śmierć. Ledwie żywej Stefanii udało się uciec. Po trzech dniach, 20 grudnia dotarła do Poznania. Ukrywała się u rodziny.W czasie okupacji ukrywała się pod nazwiskami Skowrońska Barbara i Nowak Barbara.

Gdy wróciła do zdrowia, już po zakończeniu wojny, podjęła pracę w Wydziale Pracy i Opieki Społecznej Zarządu Miasta Poznania. Była nauczycielką, więc próbowała znaleźć zatrudnienie w szkolnictwie. Jednak jej przedwojenna praca w szkole katolickiej oraz przeszłość konspiracyjna stanowiły dla ówczesnych władz oświatowych dostateczny powód, by uniemożliwić Stefanii aktywność zawodową  w wyuczonej profesji. Pracowała również w wielkopolskich Zakładach Przemysłu Drzewnego, Oddziale Wojewódzkim „Caritas” i Poznańskich Zakładach Przemysłu Farmaceutycznego „Polfa”.

Odznaczona m.in. Warszawskim Krzyżem Powstańczym i Krzyżem Armii Krajowej..

Zmarła 23 grudnia 2001 roku.

Autor tekstu
Anna Adamska