Klinik Edward           

Urodzony jako drugie dziecko Wojciecha i Anastazji z domu Sreiber. Z rodzeństwa najstarsza siostra Maria to przyszła zakonnica. Mieszkali w Poznaniu przy ulicy Zielonej 1/1. Był wychowankiem Salezjańskiego oratorium w poznaniu przy ul. Wronieckiej 9. Po ukończeniu 4-letniego Gimnazjum Salezjańskiego w Oświęcimiu zdał maturę w gimnazjum im. Bergera w Poznaniu w roku szkolnym 1938/1939. Był członkiem nielegalnej organizacji "Wojsko Ochotnicze Ziem Zachodnich".
Jako pierwszy z "Piątki" został aresztowany z miejsca pracy w dniu 21.IX.1940 r. pod zarzutem przygotowywania zamachu stanu. Maltretowany w siedzibie gestapo i osadzony początkowo w Forcie VII, zwanym "piekłem", a następnie przy ulicy Młyńskiej. Od 16 listopada 1940 r. uwięziony we Wronkach w pojedynczej celi oznaczonej napisem "Hochverrat" (zdrada stanu). Dokuczały mu - jak wszystkim - głód, zimno oraz obciążenie pracą. Kolegów widywał jedynie podczas tzw. "wolnej godziny" na więziennym podwórzu. Czuł się "samotną sosną".
W dniu 23.IV.1941 r. o godz. 8.30 więźniów eskortowano do Niemiec. Edward trafił do więzienia w Berlinie - Neukölln, do celi nr 113 na IV piętrze, w pobliżu celi Kaźmierskiego i Kęsego. W maju 1942 r. przeniesiony wraz z Kolegami do ciężkiego więzienia w Zwickau, gdzie spotkali Benedyktyna, księdza Henryka Kubika z Poznania. Przystąpili do Sakramentu Pokuty. W dwa miesiące później "Piątka" otrzymała wyroki śmierci. Na ich wykonanie czekali razem w celi drezdeńskiego więzienia. Wyrok wykonano w Dreźnie w dniu 24 sierpnia 1942 roku.