Kiełczewski Czesław           

Czesław Kiełczewski urodzony w 1912 roku, uczęszczał do ówczesnego gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W młodości został harcerzem w 16.PDH im. gen. Józefa Bema, a w 1932 r. został magistrem prawa na Uniwersytecie Poznańskim. Dziś, w dawnym miejscu nauki, jego nazwisko widnieje na tablicy poległych i pomordowanych uczniów, a on stał się patronem naszego koła.

Po zakończeniu kampanii wrześniowejw  roku 1939 Niemcy rozpoczęli, zakrojoną na szeroką skalę, akcję germanizacyjną. Powszechne stały się aresztowania i wysiedlanie ludności Ziem Zachodnich. Odpowiedzią na ten stan rzeczy  była  „Ojczyzna”, organizacja powołana  w pażdzierniku 1939 r. , pod patronatem ks. infułata Józefa Prądzyńskiego. Jej celem była niepodległa, solidarna, pracowita i katolicka Polska.  "Ojczyzna" walczyła  poprzez szereg działań konspiracyjnych, takich jak organizowanie tajnego nauczania, czy też opiekę społeczną i charytatywną. Dla wielu młodych ludzi  stała się okazją do aktywnego włączenia się w sprawę polską i walkę z okupantem. Wśród nich znależli się również harcerze 16.PDH. Czesław Kiełczewski rozpoczął działalność propagandową w komórce, którą współtworzył z Kiryłem Sosnowskim. Do jej zadań należało wydawanie pisma „Polska”, sporządzanie informacji z nasłuchów zagranicznych stacji radiowych oraz przygotowywanie ulotek.

Gdy w 1940 r. utworzono Rząd RP na emigracji, „Ojczyzna” oddała część swych sił do współpracy z aparatem państwowym. Wtedy właśnie  Kiełczewski rozpoczął pracę w Biurze Delegatury Rządu w Poznaniu, na czele której stał Adolf Bniński. Organizował on Wydział Dokumentacji i Propagandy. Dokumentowano działania okupacyjne Niemców: zbrodnie, m.in. egzekucję w Kórniku, dokumenty, takie jak np. mianowanie Greisera Gouleiterem, a także niszczenie kościołów, kapliczek i krzyży. Stronę techniczną, przede wszystkim wykonywaniem fotografii, zajmowali się przyjaciele z harcerstwa, podczas gdy Kiełczewski gromadził zebrane materiały, organizował ich powielanie i kolportaż oraz tworzył archiwum „Ojczyzny”.

Informacje  o  liczbie ludności na ziemiach wcielonych do Rzeszy służyły do tworzenia raportów sytuacyjnych, które, często z narażeniem życia, przekazywane były Rządowi RP na emigracji, władzom cywilnym i wojskowym w Polsce, a także władzom kościelnym w Watykanie.

Oprócz działalności podziemnej  Kiełczewski prowadził codzienne życie: spotykał się z rodziną, miał narzeczoną.

Niestety, praca w „Ojczyżnie” była niebezpieczna. Gestapo stale prowadziło poszukiwania członków „Ojczyzny”. Wielu zostało aresztowanych lub wysiedlonych. Bardzo duże było ryzyko dekonspiracji. Dlatego też pieczołowicie ukrywano zgromadzone materiały. Pomimo tych działań, w 1942 r. Niemcy znależli archiwum „Ojczyzny” zebrane na dnie jeziora Kierskiego. To pogrążylo Kiełczewskiego i jego współpracowników.

Aresztowany został 8 stycznia 1942 r., w dniu ślubu. Początkowo osadzono go w Domu Żołnierza, gdzie był przesłuchiwany. Pod koniec marca został osadzony w Forcie VII wraz z wieloma współpracownikami, kolegami-harcerzami. W czasie pobytu w Forcie VII kontakt z rodziną ograniczał się do przekazywania żywności. Bezpośrednie spotkania, rozmowa były zabronione.

7 lipca Kiełczewski, wraz z tzw. „grupą Bnińskiego”- członkami Delegatury Rządu RP, zostali wywiezieni z fortu i zamordowani, najprawdopodobniej przez rozstrzelanie.

Opracował : Andrzej Krajna, uczeń VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, członek szkolnego koła TowarzystwaPrzyjaciół Armii Krajowej.