Edward Sobeski urodził się 17 maja 1912 r. w Krakowie. W 1915 r. rodzina przeniosła się do Poznania. Przed wojną był zawodowym oficerem w stopniu podporucznika kawalerii, dowodził szwadronem w 7 pułku strzelców konnych Wielkopolskich w Poznaniu.
W 1939 r. walczył pod Biłgorajem, a po rozformowaniu jednostki przedostał się do Warszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w Służbie Zwycięstwu Polski. Brał udział w odtwarzaniu 7 psk w ramach Korpusu Zachodniego, jako formacji ZWZ (później AK)
W czasie Powstania był dowódcą batalionu, który w składzie Zgrupowania „Róg” otrzymał zadanie zdobycia mostu Kierbedzia (1 sierpnia 1944 r.). Natarcie nie powiodło się. Edward Sobeski dowodził walkami na Starym Mieście – m.in. organizował obronę gmachu Pocztowej Kasy Oszczędności przy ul. Brzozowej i katedry św. Jana.
Ranny wyprowadził swój oddział – zgodnie z rozkazem dowództwa – kanałami do Śródmieścia.
Poległ 6 września 1944 r. na barykadzie u zbiegu ulic Chmielnej i Nowego Światu. Jak wspomniał jeden z jego podkomendnych - walczył „z ogromną pogardą śmierci”.
Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Orderu Virtuti Militari.
Za zgodą autorów z „Czuwaj wiaro! – Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim”