Czapczyk Henryk (Mirski - Powstanie Warszawkie)           

Henryk Czapczyk urodził się 27 VIII 1922 w Poznaniu. Już jako gimnazjalista, pod pseudonimem „Henczyk”, strzelał pierwsze bramki drużynie piłkarskiej fabrycznego klubu HCP w Poznaniu.

W grudniu 1939 r. wysiedlony do Ostrowca Świętokrzyskiego, kolportował prasę podziemną, a wstąpiwszy do AK w 1943 r. został słuchaczem konspiracyjnej szkoły podchorążych przy zgrupowaniu „Nurta” na Kielecczyźnie. Oddelegowany z misją do KG AK w VII 1944 r., został w stolicy.

W czasie Powstania dowodził oddziałem szturmowym „Mirski” (plutonem 2. kompanii batalionu „Miłosz”). Uczestniczył m.in. w walkach o PAST-ę i kościół św. Krzyża. Trzykrotnie ranny, 22 września został odznaczony osobiście przez Dowódcę AK gen. dyw. Tadeusza Komorowskiego „Bora” Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, a następnie rozkazem komendanta Okręgu Warszawa AK i dowódcy Warszawskiego Korpusu AK gen. bryg. Antoniego Chruściela „Montera” 2 października otrzymał Krzyż Walecznych po raz pierwszy.

Po kapitulacji pełnił obowiązki dowódcy oddziału patrolowego w batalionie osłonowo – ewakuacyjnym. Przeszedł przez cztery obozy jenieckie : Mühlberg, Altengrabow, Sandbostel i Lübeck. Uwolniony przez Brytyjczyków 6 maja 1945 r., był oficerem łącznikowym Bruksela – Paryż, oficerem Polskiej Misji Repatriacyjnej w Lubece oraz oficerem transportu morskiego Lubeka – Szczecin.

Po powrocie do kraju w czerwcu 1946 r., kontynuował karierę piłkarską w KS „Warta”, a zmieniwszy barwy klubowe na KS ZZK „Lech”, współtworzył słynny bramkostrzelny tercet napastników „A – B – C” (Anioła – Białas – Czapczyk). Później odniósł sukcesy w pracy trenerskiej.

Kilkakrotnie aresztowany przez UBP, dzięki wstawiennictwu działaczy sportowych, za każdym razem zwalniany.

Za zgodą autorów z „Czuwaj wiaro! – Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim”